Wil jij die killerbody?

Het lijkt wel of veel van ons streven naar de ideale killerbody. Gezond, healthy food, sportprogramma’s, je ziet bijna niets anders meer.

Klinkt misschien gek uit mijn mond, want het is ook mijn werk/leven. En eerlijk is eerlijk; ik heb ook lang naar idealen gestreefd. Maar telkens veranderde die idealen weer en had ik nooit het idee dat ik mijn doelen helemaal behaalde. Hoe haalbaar waren die doelen eigenlijk ook? De platte buik waarbij je de spieren wilt zien, maar ook weer niet teveel, slanke maar ook geshapete benen, dikkere billen: geen vet maar vooral spieren, strakke armen, maar ook weer geen spierballen waar mijn vriend jaloers op zou worden. Maar wanneer je op die manier doelen blijft stellen, zal dan ooit het moment komen dat je écht voor 100% tevreden bent? Ik kan het me bij mezelf niet herinneren. Dat ik dacht: nú is mijn buik perfect. Of de shape in mijn benen is nu precies wat het zijn moet. Zie je net weer een foto voorbij komen van een Victoria Secret Angel en denk je: ik stel mijn doelen weer even iets bij (waarbij we voor het gemak vaak ook nog even vergeten wat ze tegenwoordig met photoshop kunnen en doen). Willen we plaatjes nastreven die we voorbij zien komen in de media? Wat is dé killerbody? En wat is perfectie? En maken imperfecties ons juist niet uniek? Net even anders? De een heeft een voorkeur voor slank, de ander voor rondingen.. Hoe kun je ooit aan een ideaalbeeld voldoen? Perfectie bestaat niet. En sterker nog, ik geloof dat wanneer je 10 mensen vraagt wat ze van zichzelf of hun lichaam vinden, – waarvan wij denken: “maar die is écht perfect, zo zou ik er ook wel uit willen zien”- dat weinig zullen zeggen: “ik vind mezelf PERFECT”. We kijken altijd anders naar anderen dan naar onszelf. Laatst zei iemand tegen me dat mijn benen zo gespierd waren. Dat ze dat ook wel zou willen. Heel lief natuurlijk, maar in dat geval wilde ik graag ruilen met haar huid, zodat ik wat meer kleur heb op mijn benen en die lelijke blauw/paarse adertjes niet door mijn huid schijnen. En zo hebben we echt allemaal wel wat op onszelf aan te merken. En perfect zullen we nooit zijn. Wel goed genoeg. Zoals je bent. Met jouw unieke lichaam. Met of zonder rondingen, adertjes, putjes wat dan ook. We vergeten soms dat ons lichaam ons elke dag draagt en zoveel voor ons doet op veel verschillende levels, waar we helemaal niet bij stil staan. Zonde eigenlijk. Mijn motivatie om te sporten en bewust te leven is veranderd. Ik ben mijn lichaam gaan zien als super waardevol, waar ík de verantwoordelijk voor heb om daar goed voor te zorgen, om gezond, energiek en fit te blijven. We zijn niet gebouwd voor een zittend leven en ons lichaam wordt al helemaal niet blij van al die rotzooi die we soms veels te veel tot ons nemen. Waarom zijn de meesten zo zuinig op hun auto of nieuwe schoenen, maar raggen we soms ons lijf af en vinden we het eigenlijk maar vanzelfsprekend dat ons lijf functioneert en dit ook blijft doen. Wat als we ons lichaam nu eens zien als ons meest fantastisch mooie kledingstuk (of voor de mannen als favoriete auto) waar we nog zo lang mogelijk gebruik van willen maken? Dan zou je daar toch bewuster mee omgaan? Zo nu en dan bijhouden, verzorgen, apktje op zn tijd... ;-) Sporten, bewegen, jezelf met aandacht verzorgen, luisteren naar je lichaam; je haalt er meer door uit jezelf en daardoor uit het leven. Ik stel geen doelen meer in de zin van perfectie-streven aan de buitenkant maar wel op basis van hoe ik me voel. Wanneer ik merk dat ik wat sneller moe ben, luister ik naar wat mijn lichaam nodig heeft. Bijvoorbeeld meer rust of juist meer conditietraining. Het is afstellen, bijstellen en luisteren naar. Als ik merk dat ik minder kracht heb, doe ik spierverstevigende oefeningen. Weet je zelf niet wat je moet doen? Schakel iemand in, maar stel je doelen op basis van hoe je je wilt voelen. En door uiteindelijk met een motivatie van binnenuit aan jezelf te werken, ontstaat misschien ook aan de buitenkant toch nog een van die doelen die je je eerder gesteld had. En de dingen die je minder mooi vindt? Ga er op een andere manier naar kijken. Doordat ik veel lesgeef en zelf sport om in conditie te blijven, krijg ik snel schouders en armen. Hoe vaak ik wel niet de vraag kreeg of ik zwemster was. Ik barstte dan nog net niet in tranen uit. Verschrikkelijk vond ik het en hierdoor durfde ik op een gegeven moment mijn armen amper nog te trainen. Maar ik heb geleerd er anders naar te gaan kijken. Het te accepteren en te omarmen. Leuke woordspeling in deze trouwens ;-) Me sterk vóelen in mijn lijf, vind ik nu veel belangrijker dan vermijden dat mijn schouders (te) breed worden. Accepteer en waardeer je lichaam. Bepaalde dingen horen gewoon bij jou. Wees dankbaar voor wat je lijf wél kan en wel is, in plaats van wat niet. Daag jezelf uit, maar accepteer je grenzen en zie ook deze niet als tekortkomingen. Dus wil jij die killerbody? Laat eerst los van wie je denkt te willen zijn. Ga niet af op alles wat je ziet. Ga uit van jouw lichaam en luister daarnaar. Wat heeft JOUW lichaam nodig? www.amberhanning.nl

Wij waarderen je privacy.