Honderd jaar te leven, wil iedereen dat?

Honderd jaar te leven ? Nederland is het enige land in de wereld waar euthanasie bij wet mogelijk is en geregeld is. Deze wet hebben we met name te danken aan minister Els Borst.

Als arts vond zij dat er de keuze moest bestaan voor ernstig zieke mensen die in een uitzichtloze, ondragelijke situatie terecht waren gekomen om hun leven actief te laten beeindigen door hun arts. Uiteraard na een zorgvuldige procedure die bij wet is vastgelegd. De wet is daarom zo goed omdat het duidelijkheid geeft over wat wel en wat niet kan. Els Borst wilde ook de arts de mogelijkheid geven vanuit “barmhartigheid “ te handelen op een verantwoorde en transparante wijze. Een toetsingscommissie waarin een jurist, een ethicus en een arts zitting hebben toetst achteraf of alles goed gegaan is . Als scen-arts ( = Steun en Consultatie bij Euthanasie(verzoek) in Nederland) spreek ik regelmatig mensen die hun huisarts hebben verzocht om euthanasie, een milde dood. In de wet is het zo geregeld dat een tweede, onafhankelijke arts, die daarvoor speciaal is opgeleid als scen-arts, moet nagaan of er aan alle zorgvuldigheidseisen, die in de wet beschreven staan, voldaan is. Het zijn vaak bijzondere gesprekken waarin ik probeer te begrijpen wat de diepere motieven zijn van de man of vrouw die om een levens beeindiging vraagt. Wat me opvalt is dat het bijna altijd om mensen gaat die heel zelfstandig zijn en die de regie over hun leven stevig in handen willen houden. Die al veel langer hebben nagedacht over de mogelijkheden en die hun wens ook vaak schriftelijk hebben vast gelegd. Ook als medisch coach heb ik vaak gesprekken met mensen die meer willen weten over euthanasie of willen bespreken of hun wens wel gehonoreerd zal worden. Vaak gaat het dan ook over , wat wel genoemd wordt, klaar met het leven problematiek. Dan speelt niet zozeer een ziekte een rol in de overweging maar vooral “het hoeft voor mij niet meer”. Belangrijk is dan om er samen achter te komen wat iemand nu precies bedoelt. Soms zegt iemand, zo wil ik niet verder leven, waarmee bedoelt wordt , de eenzaamheid waarin iemand verzeild is geraakt of de doelloosheid die ervaren wordt. Bijvoorbeeld als in het leven een partner is weg gevallen of wanneer iemand niet datgene meer kan doen wat altijd belangrijk was. Soms hoor ik ook zeggen, ik mag dat toch zelf beslissen of ik mijn leven beeindig. Maar het recht op zelfbeschikking is een wezenlijk andere discussie. Altijd probeer ik na te gaan waar de wens vandaan komt. Ligt er geen somberheid of depressie aan ten grond slag. Zijn er geen andere, reeele mogelijkheden zijn om de problemen op te lossen? Honderd jaar te leven maar als het zo moet dan hoeft dat niet voor mij. Maar veel mensen zouden die uitdaging, die honderd jaar, wel aan willen gaan maar weten niet hoe dat vorm te geven. Verdriet en eenzaamheid, verlies van vitaliteit en mensen om je heen kunnen mensen uit evenwicht brengen en dan gaat het gesprek over aandacht en herstel van eigenwaarde. Dat te onderzoeken , samen met iemand, is voor mij de grootste uitdaging. Paul Buitenhuis - medicalcoaching.nl

Wij waarderen je privacy.