Hét parfum van persoonlijk geluk…

Hét parfum van persoonlijk geluk… Zomaar een prille zondagmorgen op een koude herfstdag. Zo één met een wat waterig zonnetje dat de nog slapende wereld lijkt te bedekken met een goudglanzende deken.

Ik lig op mijn rug in bed, terwijl ik door het op een kier open staande dakraam van onze slaapkamer luister naar een melodieus concert van vroege vogeltjes. Op mijn nachtkastje ligt een grote stapel met persberichten van de allernieuwste beautyproducten, waaronder ook weer veel nieuwe geuren. Het zijn parfums voor hem en haar met de meest fraaie filosofieën en bijbehorende doelgroepen. Emoties, sensualiteit en beloftes van intens geluk, passie of geraffineerdheid, gevangen in prachtige flacons als ware kunstwerken! Een flink aantal jaren geleden ontving ik eens een persbericht van een parfum genaamd ‘Ageless Fantasy’, dat je ware leeftijd zou kunnen maskeren. Althans zo meldde het bijbehorende verhaal. Volgens de ‘neuzen’ ervan zorgde dit ‘Anti-Aging Parfum’ ervoor, dat je qua geur maar liefst 8 jaar jonger leek, of beter gezegd: rook. Niets is echter zo krachtig én persoonlijk als de invloed van geuren. Ze doen wat met ons brein en wekken een bepaalde emotie op, vaak positief maar soms ook negatief. Ons zogeheten limbisch systeem gaat ermee aan de haal zodra de geurmoleculen je neusgaten penetreren! Geluk, fantasie en sensualiteit zijn dus niet zomaar voor iedereen te vangen in één en hetzelfde flesje. Zelf ben ik een zogeheten sterk ‘olfactorisch’ ingesteld mens. Zo één die overal aan móet ruiken, zelfs als ik van tevoren al weet dat ik er kokhalsneigingen van krijg! Noem het een soort van dwangneurose. Zo ben ik gek op de geur van oude boeken. Van die vergeelde papieren pagina’s met een verleden. Bladzijden die door vele onbekende vingers werden omgeslagen in de hunkering naar andermans pennenvruchten. Op onze zolder staat een grote doos met boeken uit mijn kindertijd. Poëzie, proza en sprookjes van oma’s oma die weer via mijn moeder ooit in ons bezit kwamen. Maar ook boekjes met Sinterklaasvertellingen. Die las je als het buiten echt koud werd terwijl je bij oma thuis voor de kachel warme chocolademelk dronk en speculaasjes at. Aan dat soort boeken snuffel ik graag én als het even kan ook lekker lang! Eén van die kinderboekjes, ‘Pietje Prik in Pyama’ van Lea Smulders, ruikt naar een mix van oud papier, een vleugje cacao en kleine pepernotenvingertjes (met debet aan mijzelf). Dát parfum zouden de fabrikanten moeten kunnen vangen in hun flacons, want het zou mijn huidige favoriet zonder meer van de geurtroon stoten. Ook ben ik gek op het aroma van Geraniums. Mijn eega echter niet. Die slaat in de negatieve zin pittig op hol zodra er ook maar een vleugje van deze botanische werkstof te bespeuren valt. De geur van kokos is daarentegen voor hem een absolute ‘turn-on’. Vóór het slapen gaan uit praktische overwegingen in bed stappen met een zelfbruinende bodylotion met bountygeur op de benen is dus een volstrekt zinloze missie. Dat ontkooit het oerbeest in het limbisch systeem van mijn Adam namelijk vrijwel onmiddellijk. Binnen no time is de bruiningslotion dan ook van mijn onderdanen verdwenen onder de invloed van gretig zoekende lippen. Het resultaat? Nog steeds witte benen bij het ochtendgloren. Daarentegen stapt wel een man uit bed die bij het ontwaken een vreemdsoortig bruin en nog vaag naar klappermelk riekend vlekkenpatroon vertoont op wangen, neus, kin en voorhoofd. Loom en nog maar half wakker lig ik in bed dit alles te overdenken. Terwijl de merels en mussen aan de tweede acte van hun zondagmorgenconcert zijn begonnen, wapperen de gordijnen in onze slaapkamer opzij. De noordwestenwind blaast onverwachts een zacht briesje onze lakenstraat binnen met een sublieme geur. Het is de belofte van de naderende winter. Een zinnenprikkelend mengsel van open haardhout, het zompige, maar zeker niet onaardige van een reeds gevallen bladerendek en een aromatische mix van verse koffie en dito croissants ‘dwarrelt’ mijn neusgaten binnen. Het is weer tijd voor Sinterklaasvertellingen en warme chocomelk. Tijd voor nostalgie terwijl ik, met inmiddels volwassen pepernotenvingers, de bladzijden omsla en onderwijl langdurig een nasale dwangneurose botvier op mijn favoriete ‘snuffelboeken’. Dit soort geuren is niet te beteugelen in mooie glazen flacons. Voor mij is het een geur met een historie én met een filosofie die anderen waarschijnlijk totaal niets zegt. Het is een parfum dat mij qua imago zonder twijfel 30 jaar ouder maakt in plaats van 8 jaar jonger;) en die sommigen wellicht sterk doet twijfelen aan mijn mentale welzijn. Het is voor mij echter hoe dan ook HÉT parfum van persoonlijk geluk!

Wij waarderen je privacy.